Στο πλατό της εκπομπής “Γεια σου” βρέθηκε ο Σωτήρης Λαμάι, ο οποίος μετά την αποχώρηση του από το Survivor, φαίνεται πως έχει να πει πολλά για πολλούς.
«Το Survivor μέσα σε 10 μέρες έχασε δύο προσωπικότητες που θα έκαναν μεγάλο μπαμ. Λυπάμαι και στεναχωριέμαι που ήρθαν τα πράγματα έτσι και τέτοιοι άνθρωποι… Είναι δύσκολο να λες πράγματα μπροστά, θέλει προσωπικότητα. Τα περισσότερα παιδιά εκεί μέσα δεν έχουν προσωπικότητα. Έχω καταπληκτική άποψη για τον Περπατάρη, είναι διαμάντι. Αλλά φοβάμαι μην τον χαλάσουν κι αυτόν! Είναι δύσκολα τα πράγματα, με την πείνα και την ταλαιπωρία της καθημερινότητας, και ίσως παρασυρθεί. Όταν μπήκα μου είπε να μείνω μαζί του και η Δώρα. Αλλά έχω μια ένσταση όμως… Όταν σε πυροβολούν δέκα φορές, την εντέκατη θα πυροβολήσεις τον Λαμάι. Με τον Φάνη ήμασταν φίλοι και έξω από το παιχνίδι και μου έλεγε “σε περιμένω” και ήταν ο πρώτος που με ψήφισε…», είπε αρχικά.
«Νομίζω ότι ο Τζέιμς είναι ένα παιδί με τεράστιο μυαλό, είναι τέτοιος παίκτης τακτικής που αν έμενα μέσα θα είχαμε σοβαρό θέμα. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μπορεί να έχει τα άντερα να αντέξει αυτά που συμβαίνουν με την κλίκα. Δύσκολα θα περάσει. Στην αρχή θα τον υποδεχτούν σαν εμένα. Νομίζω ότι τα παιδιά, είναι μια πεντάδα που τους κυριεύει ο φόβος από τέτοιες προσωπικότητες. Η Χρύσα, η Μαριλίνα, η Ιωάννα, ο Φάνης και ο Σταμάτης νομίζουν ότι πήγαν στο μικρό σπίτι στο λιβάδι», συνέχισε.
«Θέλω να πω στον Αλέξανδρο Παππά ότι του βγάζω το καπέλο. Για να κάνεις αυτό που κάνει, δεν είναι εύκολο. Το αν παίρνει πολλά ή λίγα δεν με αφορά. Βλέπω έναν άνθρωπο πανέξυπνο, ευφυή και τα χρήματά του τα φέρνει και με το παραπάνω. Μακάρι να υπήρχαν δέκα Παππάδες και το Survivor θα έκανε πολύ περισσότερα νούμερα», επισήμανε
Η μετανάστευση, ο ρατσισμός, η σύζυγος και ο γιος του
«Ήρθα από την Αλβανία στην Ελλάδα πριν από 34 χρόνια. Είμαστε έξι παιδιά και είμαι ο πιο μικρός από την οικογένεια. Στην αρχή ήρθε ο πατέρας μου με τον αδερφό μου, τον προτελευταίο να μαζέψουν κάποια χρήματα. Έμειναν περίπου δύο χρόνια. Και αποφασίσαμε να φύγουμε όλοι μαζί. Μια πολύ πολύ φτωχή οικογένεια, πολύ ταλαιπωρημένη αλλά με αξίες και ήθος. Η μάνα μου θα μιλήσει πάντα για ανθρωπιά και σεβασμό, για πειθαρχία».
«Αντιμετωπίσαμε μέγα ρατσισμό, περπατάγαμε και νιώθαμε ότι είμαστε εξωγήινοι. Εγώ ένιωθα άσχημα μέσα μου και έλεγα “γιατί; Τι έχει παραπάνω άλλος;’ Δύο μάτια, δυο χέρια… δηλαδή κάποια πράγματα πολύ αυτονόητα στην ανθρωπιά. Πλέον στην πορεία βλέπεις ότι ο κόσμος έχει εξελιχθεί και γενικά στην Ευρώπη και πλέον είναι όλα σεβαστά».